- ructo
- ructo, āvi, ātum, 1, v. n. and a. ( dep. collat. form, ructor, Varr. R. R. 3, 2, 3:I.
ructatur,
Hor. A. P. 457: ructaretur, Cic. ap. Paul. ex Fest. p. 263 Müll.) [rugo, whence ructus, erugo, eructo], to belch, eructate (class).Lit.a.Neutr.:b.ructare alicui in os,
Plaut. Ps. 5, 2, 9:cui ructare turpe est,
Cic. Phil. 2, 25, 63; id. Tusc. 5, 34, 100; id. Fam. 12, 25, 4:numquam exspuisse, numquam ructasse,
Plin. 7, 19, 18, § 80:si bene ructavit,
Juv. 3, 107.—Act., to belch up a thing: aves hospitales, i. e. to have the taste of them in one ' s mouth, Varr. R. R. 3, 2, 3:B.acida,
Plin. 20, 17, 68, § 176:glandem,
Juv. 6, 10:partem exiguam cenae,
id. 4, 31:aprum,
Mart. 9, 49, 8:cruorem,
Sil. 2, 685; 15, 435.—Transf.:II.fumum (terra),
i. e. to send forth, emit, Pall. Aug. 8, 7.—Trop., in a contemptuous sense, to belch out, give out, utter (cf. evomo):versus,
Hor. A. P. 457: propinquitates semideum, i. e. to have in one ' s mouth, be always talking about them, Sid. Carm. 23, 252:potor Mosellae Tiberim ructas,
though a Gaul, you speak like a Roman, Sid. Ep. 4, 17.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.